Περίληψη. Ο πολλαπλασιασμός του Ιστού, των βάσεων δεδομένων και των τεχνολογιών κοινωνικής δικτύωσης έχει επιτρέψει σε εμάς να παράγουμε, δημοσιεύουμε και ανταλλάσουμε ψηφιακά κεφάλαια σε τεράστιο ρυθμό. Αυτός ο πελώριος όγκος πληροφορίας η οποία είναι είτε ψηφιοποιημένη, είτε γεννημένη-ψηφιακά, πρέπει να συλλεχτεί, να οργανωθεί και να διατηρηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλιστεί ότι τα ψηφιακά μας κεφάλαια και η πληροφορία που αυτά περιέχουν θα παραμείνουν διαθέσιμα για μελλοντική χρήση. Η Ψηφιακή επιμέλεια έχει προκύψει ως μια νέα, διεπιστημονική πρακτική, η οποία επιδιώκει να θέσει κατευθυντήριες γραμμές για την πειθαρχημένη διαχείριση της πληροφορίας. Σε αυτό το άρθρο αναθεωρούμε δυο πρόσφατα μοντέλα για ψηφιακή επιμέλεια που έχουν παρουσιαστεί από το Digital Curation Centre (DCC) και τη Μονάδα Ψηφιακής Επιμέλειας (ΜΟΨΕ) του Ερευνητικού Κέντρου "Αθηνά". Στη συνέχεια προτείνουμε μια συγχώνευση των δυο μοντέλων η οποία τονίζει την ανάγκη να επεκταθεί ο κύκλος ζωής της ψηφιακής επιμέλειας με την προσθήκη (α) μέριμνας για την καταγραφή της εμπειρίας χρήσης, (β) ένα στάδιο για τον εμπλουτισμό της γνώσης και (γ) ελεγχόμενα λεξιλόγια που χρησιμοποιούνται κατά σύμβαση για να δείξουν έννοιες, ιδιότητες και σχέσεις. Ο στόχος των προτεινόμενων επεκτάσεων είναι διττός: (ι) η παροχή ενός πιο πλήρους μοντέλου κύκλου ζωής για την περιοχή της ψηφιακής επιμέλειας, και (ιι) η παροχή ενός ερεθίσματος για μια ευρύτερη συζήτηση στην ερευνητική ατζέντα.